Przezcewkowe nacięcie prostaty TUIP- metoda leczenia łagodnego przerostu gruczołu krokowego
Przezcewkowe nacięcie prostaty TUIP
Jest to zabieg polegający na przezcewkowym nacięciu gruczołu krokowego, jest metodą endoskopowego leczenia małych gruczołów krokowych, których wielkość nie przekracza zwykle 30 g oraz nie występuje wyraźny trzeci płat. Przeważnie zalecana jest pacjentom, u których głównym elementem zaburzającym wypływ moczu jest zwężenie szyi pęcherza moczowego obok samej tkanki prostaty. Sam zabieg wykonywany jest za pomocą elektrycznego noża Collingsa lub za pomocą energii laserowej (np. lasera holmowego).
Kto kwalifikuje się do przezcewkowego nacięcia gruczoły krokowego?
Na ten rodzaj zabiegu endoskopowego decydują się przeważnie mężczyźni, którym zależy na zmniejszeniu ryzyka powikłań takich jak np. zwężenie szyi pęcherza moczowego czy wytrysk wsteczny skutkujący brakiem wytrysku nasienia w momencie orgazmu. Rzeczą normalną po tym zabiegu jest przejściowe krwiste podbarwienie moczu oraz trwające kilka-kilkanaście dni uczucie podrażnienia pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. Cewnik moczowy, który rutynowo zostawia się w pęcherzu po zakończeniu zabiegu, usuwa się zwykle w pierwszej dobie po zabiegu.
Przezcewkowe nacięcie prostaty – możliwe powikłania zabiegu
Przezcewkowe nacięcie prostaty (TUIP) jest uznawane za skuteczną i stosunkowo mało inwazyjną metodę leczenia łagodnego rozrostu gruczołu krokowego, jednak – jak każdy zabieg chirurgiczny – wiąże się z ryzykiem powikłań. Do najczęściej obserwowanych następstw należy wytrysk wsteczny, który występuje u około 22,5% pacjentów. Polega on na przemieszczaniu się nasienia do pęcherza moczowego zamiast na zewnątrz cewki moczowej podczas orgazmu. Kolejnym możliwym powikłaniem są zaburzenia erekcji, odnotowywane u około 7,5% mężczyzn po zabiegu, co może mieć wpływ na jakość życia seksualnego.
Wśród innych powikłań wymienia się zakażenia układu moczowego, będące efektem ingerencji w obrębie cewki moczowej i pęcherza. Część pacjentów może także doświadczyć zwężenia szyi pęcherza moczowego, co prowadzi do utrudnionego oddawania moczu i może wymagać dalszego leczenia. Rzadziej występuje wysiłkowe nietrzymanie moczu, które objawia się mimowolnym wyciekiem moczu podczas wysiłku fizycznego, kaszlu lub kichania. Dodatkowo, w okresie rekonwalescencji może pojawić się przedłużone krwiste podbarwienie moczu, co zazwyczaj ustępuje samoistnie, ale w niektórych przypadkach wymaga kontroli lekarskiej.
Wszystkie te możliwe powikłania powinny być szczegółowo omówione z pacjentem przed zabiegiem, aby odpowiednio przygotować go do procesu leczenia i rekonwalescencji.